Na lang wikken en wegen hebben wij op 6 september 2020 een hond geadopteerd via de Stichting Animalinneed. Een hond op leeftijd. Helaas hebben we ook alweer afscheid moeten nemen van deze ontzettende lieverd. En omdat Tommie een wezenlijk onderdeel is geweest van ons gezin, een hond die ons leven de afgelopen zes maanden enorm verrijkt heeft, verdient hij natuurlijk een plekje op deze website. Sowieso was ik al van plan een blog te schrijven over onze nieuwkomer, maar dat was er nog niet van gekomen.

Vanaf het moment dat ik op mijzelf woonde heb ik eigenlijk altijd een hond gehad. Eerst een oude bastaard herder Donja uit het asiel waar ik op de zaterdag als vrijwilliger werkte. En daarna een pup bastaard herder uit het asiel, Sitah genaamd. Na Sitah’s overlijden, zo’n zes jaar geleden, hebben we geen hond meer genomen. We zijn meer gaan werken en de kinderen vlogen uit. Een hond zou dan veel alleen moeten zijn. Het belang van de hond weegt voor ons dan wel dusdanig zwaarder dan eigen belang. Toch mis je de gezelligheid van een hond, maar ook de wandelingen door weer en wind. Als je geen hond hebt, ga je toch niet zo snel in de regen wandelen, terwijl dit best heerlijk kan zijn. En het plekje waar we nu wonen is ideaal voor een hond.

Via de website Animalinneed kwamen we Yayo tegen. Een hond met een geschatte leeftijd van 9 jaar, die uit de buurt van Gibraltar (Spanje) komt. Begin september hebben we Yayo (die wij Tommie hebben genoemd) uit Kolhorn opgehaald bij een opvanggezin. Tommie kwam meteen kwispelstaartend op ons af en het was liefde op het eerste gezicht. Eenmaal thuis bleek het gelukkig ook goed te gaan met de kat en de kippen.

Eigenlijk liep alles al snel als vanzelfsprekend, Tommie bleek een supergemakkelijke hond en ging meteen mee in de dagelijkse routine. Alhoewel Tommie geen uitslaper was, en hij elke ochtend al vroeg voor onze slaapkamerdeur stond te piepen, waren de vroege ochtendwandelingen heerlijk. Op een enkele fietser na was Hattem nog niet ontwaakt, zo lekker stil overal.

En zoals elke hond dat heeft, had Tommie ook zijn (grappige) bijzonderheden.
Zo had ik een bot voor hem gekocht, dat hij dankbaar van mij aannam. Maar in plaats van lekker op het bot te knagen, ging hij ermee aan de wandel op zoek naar een plekje om te begraven. Het zou zo maar kunnen dat Tommie dit deed, omdat in zijn verleden het een dagelijkse strijd was om voedsel te vinden. Nu was dit bot “overbodig”, dus begroef hij hem maar als reserve voor slechtere tijden. Een aantal weken later had ik weer een bot voor Tommie gekocht, maar nu vond hij het niet meer zo belangrijk om te begraven en ging hij er lekker op knagen. Stiekem zou je wel willen weten waar Tommie vandaan komt en wat hij allemaal meegemaakt heeft.

Tommie was ook gek op rauwe eieren. Eén van onze kippen legt in de schuur, op de hooibaal, altijd haar ei in plaats van in het leghok. Dit had Tommie snel door. Elke dag was het dus een wedstrijdje wie het ei het eerst had gevonden, wij of Tommie.
Tommie wilde in het begin het liefst niet mee in de auto. De autoritjes met Tommie waren naar het bos, de dijk of het Heerderstrand om te wandelen. Allemaal leuke uitjes voor Tommie en na een paar maanden, toen de achterklep van de auto een keer los stond, sprong hij er toch uit zichzelf in. Blijkbaar had hij de link gelegd tussen autorijden en wandelen.

De brokjes van de kat staan altijd in de gang. Tommie wist dondersgoed dat die niet voor hem waren. Als de kat ging eten, ging hij er geduldig bij zitten in de hoop dat, als de kat wegliep en wij niet keken, hij de resterende brokjes kon verorberen.
Tommie was een hele rustige hond, trok niet aan de riem en al vrij snel lieten wij hem loslopen. Maar zodra hij de geur van een haas in zijn neus kreeg, was hij vertrokken. Hij had dan de snelheid van een hazewindhond en was onvermoeibaar. Gelukkig gebeurde dit een aantal keer op plekken waar er niets kon gebeuren, maar dit had wel als resultaat dat we hem niet meer los lieten lopen.
En zo had Tommie nog wel veel meer specifieke karaktertrekjes, die Tommie maakten tot de hond die hij was.

Dierenartsbezoekjes

Toen we Tommie net opgehaald hadden, zagen wij dat hij drie plekjes op zijn zijflank had. Na vijf weken waren deze nog niet genezen. Toch maar even een dierenartsbezoekje. De dierenarts gaf aan dat het een fistel was, waarschijnlijk ontstaan door schothagel of prikkeldraad of iets dergelijks. En dan besef je weer dat je eigenlijk niet weet wat zo’n dier allemaal al heeft meegemaakt. En des te meer ga je van hem houden.

Begin februari van dit jaar waren de plasmomenten van Tommie anders. Geen goede straal meer en hij hield de poot langer omhoog dan gebruikelijk. We hebben wat urine opgevangen en naar de dierenarts gebracht. Waarschijnlijk een blaasontsteking en hiervoor antibiotica gekregen. Na de antibioticakuur bleek het probleem nog niet te zijn opgelost en ook kwam er af en toe een druppeltje bloed mee uit zijn urinebuis. Dus weer de dierenarts bezocht. De prostaat was niet vergroot, en ook op echo lieten de nieren en blaas geen afwijkingen zien. Wel had Tommie koorts. Omdat koorts een vertekend beeld kan geven bij bloedonderzoek, moest eerst de koorts zakken. Weer andere antibiotica gehad en koortsverlagende pijnstillers. Na een paar dagen nog geen verbetering en Tommie wilde niet meer wandelen. Een bloedonderzoek gedaan waaruit bleek dat hij weinig witte en rode bloedcellen had. Dit zou kunnen wijzen op een tumor. De volgende dag een uitgebreide echo gemaakt. Arme Tommie, hij moest op zijn rug liggen voor de echo, maar dit vond hij duidelijk niet prettig. Op de echo waren geen tumoren zichtbaar, maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat ze er ook niet zijn. De organen lieten een gestuwd beeld zien. Omdat Tommie een buitenlandse hond is, en het ziektebeeld ook wel op Ehrlichia (parasiet die wordt overgedragen door teken) lijkt, zijn we meteen gestart met Doxycycline. Daarnaast pijnstilling en een antibraakmiddel. Een paar dagen later werd Tommie geel. Voor de dierenarts nog geen reden om Tommie in te laten slapen, medicijnen moesten ook tijd krijgen om haar werking te doen. De zondag, de dag waarop hij uiteindelijk gestorven is, zijn we ’s avonds nog naar de dierenarts geweest. Tommie ging zo snel achteruit. Als laatste redmiddel had de dierenarts nog een corticosteroïden-spuit. En misschien hadden we toen moeten besluiten hem in te laten slapen, maar je hoopt nog zo dat hij erboven op komt. ’s Nachts sliep Tommie bij ons op de kamer. Die nacht kwam hij steeds naast het bed staan met van die vragende oogjes. Als we hem dan aaiden, ging hij rustig liggen. Maar zodra wij weer in bed gingen, stond hij weer op, hoe moeilijk dat ook ging, en stond hij weer naast het bed. We hebben onze kussens en het dekbed op de grond gelegd en zijn naast Tommie gaan liggen. Door het aaien werd hij heel rustig, totdat hij om 4 uur ’s nachts heel hard begon te hijgen. Mijn man heeft meteen de dierenarts uit zijn bed gebeld, maar na een paar minuten was het al duidelijk dat Tommie aan het dood gaan was. Bij het opschrijven van dit verhaal springen de tranen weer in mijn ogen. Dat zo’n lieve hond maar zo eventjes bij ons mocht zijn.

Verdriet

Ook al heeft Tommie maar een half jaar deel uitgemaakt van ons leven, het verdriet en het gemis is er niet minder om. We waren verliefd op die hond. Maar dat was natuurlijk ook niet zo moeilijk, omdat hij zo ontzettend lief en grappig was. Tommie had, als volgens ons de leukste hond van de wereld, zelfs zijn eigen instagram dog_Tommie_dog. Wat een verdriet kun je hebben en hebben we nog steeds om Tommie. Op één of andere manier zoek je dan ook lotgenoten, mensen die begrijpen hoe verdrietig je kunt zijn om het verlies van een hond. En die lotgenoten heb ik gevonden in het boek van Antoinnette Scheulderman “Dan neem je toch gewoon een nieuwe.” Zoveel herkenning. De titel van het boek is natuurlijk cynisch bedoeld. Want elke nieuwe hond, zal geen Tommie zijn, maar een hond met zijn eigen karaktertje. Tommie is onvervangbaar.